Eskiden yalnýz hissettiðimde, hep birini arardým. Bir sesi, bir mesajý, bir dokunuþu… Kalabalýklar içinde bile bir boþluk vardý içimde. Ve o boþluðu hep baþkalarýyla doldurmaya çalýþtým. Sanki biri “yanýndayým” dediðinde eksiklerim tamamlanacak gibi… Ama artýk anlýyorum: En çok da kendimden uzaklaþtýðýmda yalnýz kalýyormuþum. Çünkü gerçek yalnýzlýk, çevrende kimsenin olmamasý deðil… Kendinle baðlantýnýn kopmasýymýþ. Bugün bu yazýyla birlikte içimde yeni bir yer açýlýyor. Sessiz ama güçlü bir yer. Kalabalýklarýn gürültüsünde deðil, gecenin sessizliðinde kendime dokunduðum o anlarda var olan… Kimsenin görmediði ama benim hissettiðim bir alan. Kendimin bana yeterli olduðu yer. Artýk o eski boþluklarý baþkalarýyla doldurmaya çalýþmýyorum. Çünkü o boþluklara kendimle oturmayý öðreniyorum. Bir el tutmasa da elimden, ben elimden tutuyorum. Bir ses olmasa da dýþarýdan, ben içimden konuþuyorum. Ve bu, her þeyden daha kýymetli. Þimdi kendime diyorum ki: “Yanýmda sen varsýn. Ve bu, yeterli.” Kalabalýklarýn onayýna, geçmiþin yankýlarýna, geleceðin belirsizliðine deðil… Bugün sadece kendime ihtiyacým var. Ve artýk bunu duyuyorum..