| Küçük bir çocuğun masumluğunu taşıyordu yüreğim.. Öyle sevmişti ki..Öyle sevilmeye muhtaçtı ki..Herkese inanırdı kolaylıkla..İnanmıştı..! Oynadığı oyunlardan ayrı tutmuştu seni..Ne oyuncak olacaktı, ne de oyunbozanlık yapacaktı..! Olmadık şeylere küserdik çocukken, sonra bir bakmışız yine kaldığımız yerden oynamaya başlamışız bile..O kadar kısa sürerdi ki kırılganlıklar, alınmalar..Oysa şimdi ardına bakmadan gitmeleri tercih ediyoruz..Kırılmışlıkları içimizde tutarak en ağırından gitmeleriiii...Senin yaptığın gibiiiiiii..! Saklambaçlarımın adı sen oldu..Sen saklanırdın ben seni bulurdum ya hani..Artık bulamıyorum..! Artık duvara dönüp, kapamıyorum gözlerimi..Biliyorum saklandığın yerden çıkmayacaksın..Biliyorum....! Anladım büyümüşüz, Anladım masumluğumuzu yitirmişiz.. Ben oyun oynamayı bıraktım, hayat bana oynamaya başladı artık..En çokta bunu anladım..! Toz pembe gelen hayat, artık başka renklere gebe kaldı..Herşey siyaha döndü, gözlerimin rengi bile..! Gözlerimdeki ışıltı, yerini hüzne bıraktı..Kelimelerim çarpık..! hecelemelerim çoğaldı.. Ağlamak hiç yabancı değil artık...Gülmek bir o kadar uzak..! BEN BÜYÜDÜMMMM..Yüküm ağırlaştı.. Oysa ki böyle büyütmek istememiştimmmm yüreğimi.. Haketmediği darbeler aldı..Hiç ummadığı zamanda, ummadığı kişiden..! Ne yapacağını bilmeden, elim cebimde geziniyorum hayatta..Anlamsızım bu aralar..! Yorgun ve karışık..! Acının sadece düşüp, yaraların kanamasını sanan ben, şimdi acının ve mutluluğumun adının sen olduğunu öğrendim..! Oyunlarım öksüz kaldı..Oynayamıyorum.. Çağırıyorlar gitmiyorum..Biliyorum ki gözlerimi tekrar yumduğumda, saklanıp çıkmayacaklar..Beni bırakacaklar öyle koca bir duvarın önünde..Ben artık mızıkçılarla oyun oynamıyorum..Ben artık boyumdan büyük oyunlara kalkışmıyorum..! Küçükken oyunlarımızın adı yoktu.. Büyüdük oyunlarımızın adı aşk kaldı.. Aşk oyun değildi..Sen öyle sandın.. ..Gittin..! |
