Bazen öyle bir umutsuzluğa düşüyor ki insan Eline dünyaları versen umurun da olmaz Çünkü Kırgındır hayata karşı Kırgındır insanlara etrafında olanlara Kırgındır yaşamak zorunda kaldıklarına Elinden bir şey gelmemesine kırgındır Boşa giden cabalarından Hayallerinin sürekli yıkılmasından Hep yanlış anlaşılmaktan yorgundur insan
Bazen de susar insan Hani dile gelse dertler dayanmaz yürekler Öyle bir gün gelir ki Dostun bir tebessümü Yeter aslında Ama bunu bile çok görürler cana O yüzden susar, sadece susar bazen insan Uzun uzun anlatmaya kalksa Anlayanı olmaz zaten Bu yüzden umutsuzluğa Çaresizce sarılır bazen insan Bu yüzden yalnızlığa Umutsuzca gömülür gider insan
Bazen de uzaklaşır insan Sığındığı limanlardan çok uzaklara Öyle bir dalıp gidiyor ki Uçsuz bucaksız bu dünyanın ortasında Kocaman bir mutsuzlukla Tek başına kalıyor insan Canından bıkmışçasına ölürcesine Arkasına bakmadan gitmek istiyor bazen insan Uzun uzun anlatmak değil Sessizce uzaklaşmak Hem de her şeyden herkesten Kendi taşıdığı candan bile Sıyrılıp gitmek istiyor bazen insan
Eskisi kadar özlemiyorum seni, Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.. Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor.. Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık. Biraz yorgunum.. Biraz kırgın.. Biraz da kirletti sensizlik beni! Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama “İyiyimler” yamaladım dilime. Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak, Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.. Gel diye beklemiyorum artık, Hatta istemiyorum gelmeni.. Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde. Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum Benim derdim yeter bana banane! Alıştım mı yokluğuna? Vaz mı geçiyorum, varlığından? Tedirginim aslında, Ya başkasını seversem?
